2 Oceans Marathon

The most beautiful marathon in the world, stond er op de website. Ja, dat leek me wel wat, de 2 Oceans marathon rond Kaapstad tijdens Pasen. Bij het inschrijven drukte ik op een icoontje van een hardloopshirtje met een grote 56 erop. Ik dacht nog dat zal wel een foutje zijn of korte Kaapse mijlen, want een marathon is toch altijd maar 42,195 kilometer, de afstand die de ijlbode aflegde tussen Marathon en Athene? Tijdens het inschrijven las ik tot mijn grote schrik dat het toch echt om 56 kilometers bleek te gaan. Ze spraken ook wel van een Ultra-marathon. Aaaahh!! Niet terugkrabbelen nou, zei ik tegen mezelf, en drukte op send. Dit alles gebeurde een paar maanden geleden.

En dan moet je gaan trainen. Op de site werden al wat tips gegeven over maandenlange trainingsschema's en dieten. Nu weet ik van eerdere marathonervaringen dat een bekende valkuil van een goede marathonvoorbereiding de óvertraining is en het daarmee gepaard gaande blessureleed. Denk maar eens aan de marsfractuur of de shin splint. Daarbij komt dat het advies om een half jaar te matigen met alcohol natuurlijk ook volledig belachelijk en onverantwoord is. De afgelopen tijd ben ik twee keer door de geaccidenteerde Wild Coast heuvels naar ons eigen Mpande-strandje (op 5 km) gerend met een frisse duik halverwege. En verder gaan Jos en ik na het werk vaak nog even naar het strand om op Olympisch niveau te beachballen en met de bouncing ball over te gooien in zee onderwijl de haaien ontwijkend. Prima voor de explosieve beenspieren. Met af en toe een voetbalwedstrijdje en het op en neer lopen naar het ziekenhuis tijdens de diensten, vormt dat het geheel van de nieuwe en revolutionaire beach&ballmarathonpreparation-theorie.

Grappig eigenlijk dat het de Two Oceans heet. Vroeger dacht men namelijk dat de twee oceanen -de koude Atlantische in het westen en de warme Indische in het oosten- elkaar ontmoetten bij Kaap de Goede Hoop. Echter, het meeste zuidelijke puntje van Afrika is het relatief onbekende en saaie Kaap Agulhas (naaldkaap), op een slordige 170km ten oosten van Kaapstad en híer ontmoeten ze elkaar. In het ziekenhuis hebben we hier tijdens de ochtendoverdracht urenlange discussies over gehad, en onze Zuid-Afrikaanse dietiste gelooft hier allemaal niks van, omdat bij Muizenberg -aan de oostzijde van Kaap de Goede Hoop- lekker warm water is en daarom ook zoveel haaien. En inderdaad blijkt er een seizoensgebonden warme overstroom te zijn vanuit de Indische Oceaan, dus klopt dat Two Oceans toch een beetje.

Op witte donderdag vertrok ik 's middags na het werk in de Landrover voor het grote avontuur, met nog een hele nacht keizersnede in de benen en een daverende allergie voor een lokaal Afrikaans polletje. Door de dikke mist was het flink zoeken naar Mthatha airport, wat bestaat uit welgeteld één landingsbaan ergens in the middle of nowhere. En je kan er nog geen kop koffie krijgen.. Met de hardloopschoenen in de handbaggage vloog ik in een klein tweemotorisch vliegtuigje eerst naar Johannesburg om vervolgens over te stappen naar Kaapstad. Uiteindelijk belandde ik om 2 uur 's nachts in m'n bed in het St Johns Waterfront Lodge, 12 uur na vertrek uit Isilimela.

De volgende ochtend op Goede Vrijdag stond de Internationale Friendshiprun gepland, een vijf kilometer lange parade -een run, geen race zoals ze bij de start riepen- door hartje Kaapstad om de festiviteiten feestelijk te openen en alvast even warm te lopen. Ook een mooie gelegenheid voor familie en supporters om nog even met hun held(in) mee te lopen voor de echte werk zou beginnen. Maar liefst 80 verschillende nationaliteiten deden er dit jaar mee, een record. Voor ieder land moest er één vlaggendager zijn, en trots mocht ik de Nederlandse vlag door Kaapstad rondrennen. Er was nog een hele groep andere Nederlanders -al enigzins op leeftijd- die me toevertrouwen dat ze tot 44 km getraind hadden; en hoeveel ik had gedaan.. 's Middags nog even startnummer,chip en gadgets ophalen in het Goede Hoop Centrum en wat energierepen, -dranken en -gelletjes inslaan alsmede drie borden lasagna. Koolhydraatstapelen. Ook essentieel in een goede voorbereiding. Evenals goede nachtrust, om 6 uur lag ik in het mandje.

Stille zaterdag, de grote dag was aangebroken. Toch wel een beetje zenuwachtig of ik wel de juiste voorbereiding had gedaan en of ik toch niet meer had moeten trainen. Met heel veel moeite zat ik om 3 uur 's nachts in het keukentje van de lodge een laatste bord lasagna, een noodlesoepje en twee bananen weg te werken. De net thuiskomende andere gasten vonden het maar een raar tijdstip om te eten. In het huurautootje vervolgens richting de start die bij het Groote Schuur ziekenhuis in de buurt lag, maar daar kwam ik in een vreselijke file terecht. Uiteindelijk geparkeerd, snel omgekleed en in de koude kaapstadse nacht naar de start, een beetje aan de late kant. Terwijl het Zuid-Afrikaanse volkslied al werd gespeeld zat ik nog in een Dixi naar Nelson Mandela te faxen. De omroeper riep: "Start in 15 seconds" Whaaaa..afvegen, broek omhoog...10,9,8,7,6...ooo waar is de start?...5,4,3,2..helemaal achteraan aangesloten... 1..boem!

Daar gingen we dan, in het donker, op weg naar de hel. Voor de zekerheid aan degene naast me nog even gevraagd of dit toch echt wel de ultramarathon was. Ja inderdaad. Pfff, 56 kilometer. Ik moet nog even uitleggen dat je 'm alleen gehaald hebt als je m binnen de 6 uur loopt, dan krijg je een bronzen medaille. Net als bij de Elfstedentocht zijn er onderweg stempelposten (matten die bliepen als je er met je sensortje op je schoen overheen loopt) die op een bepaalde tijd sluiten, met alle dramatiek die daarbij hoort. Sinds kort mag je er ook 7 uur overdoen, voor de hele bups die het net niet haalt, maar dan krijg je slechts een plastic blauwe medaille. Om m'n pols had ik een lintje met de uiterlijke doorkomsttijden voor 6 uur, en er zijn zogenaamde pacerunners, die met een vlaggetje met 6:00 lopen en als je die volgt kom je ook precies op tijd binnen.

De eerste 20 kilometer was een rechte lijn richting Muizenberg. Slechts 2 maanden geleden had ik hier ook met moeders gereden, toen was het een lekkere 42 graden, maar nu was het koud en kwamen we middenin een onvervalste Kaap de Goede Hoop storm: stortregen en een ijzig koude wind op de kop. Toen na twee uurtjes hollen de eerste oceaan in zicht kwam, zag ik in de verte het 6 uur vlaggetje op en neer dansen en kon ik achteraan aansluiten in een groot peloton, om te schuilen voor het noodweer en gezellig mee te zingen met de anderen. Om de zoveel kilometer stonden drankpostjes, waar je al rennend wat cola, water of extran naar binnen kunt proberen te werken. Niet zo makkelijk, het meeste gaat er toch naast of over degene die het aangeeft. En voor wat extra energie ook af en toe een hapje van de mierzoete energierepen en gelletjes, die ik in mijn korte hardloopbroekje had verstopt. Ik herinner me ook uit mijn eerdere marathonervaring: drink en eet genoeg in het begin, ook als je nog geen honger of dorst hebt. Want als je iemand niet wil tegenkomen, is het de man met de hamer.

Het mooiste stuk van de race in ontegenzeggelijk de Chapman's Peak. Een pitoresque kronkelend weggetje langs de dramatisch kliffen van de Atlantische Oceaaan. Het waaide er zo hard, dat ik twee mensen voor me in de oceaan geblazen zag worden. Grapje natuurlijk. Uiteindelijk bereikten we Houtbaai waar we onder het 42,2 km punt doorliepen en een normale marathon zou eindigen. Dat had van mijn benen ook wel gemogen. Nog maar 14 km te gaan, zei ik tegen ze, om ze gerust te stellen.. Een Zuid-Afrikaan die naast me liep vertelde uit eerdere ervaringen dat "die race nu eg sal begin, en die pad baie steil klim sal". Ik keek op het routekaartje, en inderdaad: 5 kilometer omhoog naar Constantia's Nek. Hier zag ik de meeste mensen gaan lopen, maar wat ik nog herinnerde: Nooit gaan lopen. Dus ik zette -alhoewel de benen al heftig protesteerden- een licht drafje in, op weg naar de finish.

Net als drie jaar geleden bij de New York marathon, toen ik Johnny op m'n buik had geschreven en ik overal werd voortgestuwd met een luide "COME ON, JOHNNY!!!", werd er nu in onvervalst Afrikaans geroepen: "VASBYT, JAAAAN!!!". En het helpt. Evenals het bordje langs de kant "It's only a hill, get over it". Bij de 50 kilometer was alle pijn verdwenen, en ik zag ander bordje met "Endorphine, the runner's drug of choice". Ja, dat was het dus. Nog maar 6 kilometer te gaan, en dat is precies het hardlooprondje van ik in Amsterdam altijd langs de Amstel deed. In gedachte zag ik het Amstel Hotel en Carré liggen. In gestrekte draf naar de finish nu, dit kan niet meer fout gaan. Mijn horloge had het begeven door alle regen, maar de 6 uur pacerunners had ik achter me. Op bronzen koers. De laatste kilometer is altijd het zwaarst en opeens stroomden de benen vol. Maar ik kon de eindstreep al zien, op het sportveld van de campus van de University of Cape Town (UTC), dat door alle regen in een groot modderbad was veranderd. Nog een paar meter en ja!! Gehaald!! De bronzen medaiile kreeg ik meteen omgehangen.

De rest van de dag was eigenlijk nog het zwaarst. Direct na de finish was de endorphine uitgewerkt en door alle regen was ik tot het bot toe verkleumd. Is this nou Africa (ITNA)? Brrrr!!! Het eerste trapje naar beneden kwam ik haast niet af. De start en finish was niet op dezelfde plek en ik moest nog een uur zoeken naar m'n auto. Toen ik m uiteindelijk gevonden had zette ik de blower op z'n warmst en reed ik -met heel veel moeite de koppeling intrappend- terug naar de lodge voor een warme douche. Daar ontmoette ik Victor&Hein, de twee Nederlandse co's die net terug waren uit Namibië. Om de overwinning te vieren zijn we 's nachts tot in de kleine uurtjes gaan clubben (Club 31) . Tot echt dansen was ik niet meer in staat, meer een soort voorzichtig golvende beweging met het bovenlichaam zonder de oedemateuze en stramme benen te bewegen. Maar wel de medaille trots om de nek!

Op Tweede Paasdag vloog ik weer op huis aan, via Johannesburg en Mthatha, en terug thuis in Isilimela werd ik als een held ontvangen. Alle broeders en zusters wilden wel even op de foto met de medaille.

:-) Jafrikaan