Into the Wild

Roadtripje Kalahari-Lesotho

Twee dagen was ik dwars door Zuid-Afrika aan het rijden toen ik met een grote stofwolk kwam aangestoven in mijn Landrover door het rode Kalaharizand. Daar stonden ze me op te wachten, midden in Tswalu, net geland in een privé vliegtuigje middenin het park: Paps, Karin en de kids, met een ander gezin en de gidsen Andrew en Ben. En de safari kon beginnen. Wel heel bijzonder om hier zo te ontmoeten!

Tswalu is een private game reserve, waar ook Bono een graag geziene gast is. Ik sprong achterin de safariauto tussen de andere kinderen en nog geen kwartiertje belandden we middenin een troep hongerige leeuwen. Maar volgens Andrew eten ze normaal gesproken geen mensen, hoewel Ben, die voorop de uitkijk zat, wel voor de zekerheid even achterin was gaan zitten.

We overnachtten in een grote lodge, met wel 50km uitkijk over de vlakte en een waterhol nabij, waar de lokale wildlife af en toe een slokje komt nemen. Met Pa en Richard beklommen we een van de heuvels voor wat beter uitzicht, niet wetend dat de luipaarden daar het liefste zitten. Aan privé-kok Paul uit Kaapstad had ik op ijs meegebrachte transkeise crayfishjes (kreeften) gegeven, waarmee hij het andere keukenpersoneel de stuipen op het lijf joeg. Obama was trouwens een paar maanden ervoor ook hier geweest en ik kon het niet nalaten om op de laatste dag hem een kleine presidentiële boodschap op te sturen.

Elke dag begon met een ijskoude ochtendsafari in de woestijn. We waren een zeldzame witte rhino, te herkennen aan de wijde bek, met jonkie op het spoor. Ergens waren ze het dikke struikgewas ingelopen en Ben, geboren en getogen in de Kalahari en de meest ervaren gids -held van beroep- ging te voet verder. Even later kregen we via de walkie-talkie door dat hij ze gespot had en met de Landrover gingen we vervolgens offroad in een rechte lijn erheen, dwars over de planten en struiken heen tot we ze zagen liggen, mama en baby neushoorn. Kijk, dat is nog eens spoorzoeken!

Op een andere tocht liep er een heel raar beest plots over de weg: een soort prehistorisch schubbenbeest. Een pangolin, of in het Afrikaans een ietermagog, hééél zeldzaam! Een soort Afrikaanse versie van het gordeldier. De gidsen waren buiten zichzelf van opwinding en wij eigenlijk ook. Hij rolde zich wel constant op tot een bolletje, een beetje verlegen waarschijnlijk. Er kwam een speciaal team om samples te nemen van de schubben, en een gaatje te boren om hem te merken.

Op de laatste ochtend deden we een walking safari, en stuitten op een spoor van een luipaard. Voor de zekerheid hadden we wel een groot geweer in de aanslag als we zouden worden aangevallen. Na vijf dagen was het feest weer over en zwaaien ik iedereen uit op de lokale airstrip. Maar niet getreurd, want misschien komen we hier nog wel eens terug..

Vervolgens heb ik een nog een weekje alleen rondgetrokken, voordat ik met m'n vrienden had afgesproken in Underberg om te gaan paardrijden in Lesotho. Eerst trok in nog dieper de woestijn in, in het Khalagadi Transfrontier Park, op de grens met Namibië en Botswana, 's nachts slapend in m'n daktent. Hier was ik tien jaar geleden ook geweest, toen ik co-schappen deed in het Tygerberg Hospital in Stellenbosch, bij Kaapstad.

Next stop: Lesotho! Een kleine bergachtig landje middenin Zuid-Afrika. Via de lager gelegen westkant reed ik het land in, om eerst in de hoofdstad Maseru te overnachten en daarna door te trekken de reusachtige Drakensbergen in. De Landrover sputterde wel wat op de steile beklimmingen, maar liet me gelukkig niet in de steek. Na een tijdje reed ik zelfs door de sneeuw, op zo'n 3 kilometer hoogte. En toen uit het niets: een skipiste! Ik had Afriski bereikt, een heus skiresort in Afrika. Yes we can! Hier ging ik een paar daagjes skiën, lekker carvend het enige heuveltje af en met het ankertje weer omhoog. En.. echte Glühwein bij de après-ski!

Er was een sneeuwstorm voorspeld, en net daarvoor ging ik weer op pad, via de Sani Pass terug naar Zuid-Afrika. Over steeds kleiner wordende weggetjes, die de Garmin allang niet meer kende, reed ik erheen, door de middle of nowhere, en door dorpjes waar ze nog nooit blanken hadden gezien. Aan het eind van de dag bereikte ik weer de bewoonde wereld: de Sani Lodge, waar ik me opwarmde bij de openhaard en een echte -en welverdiende- Maluti dronk in de hoogste pub van Afrika.

De volgende ochtend daalde ik de Sani Pass af en bereikte aan het eind van de ochtend de paardenboerderij in Underberg, waar de rest van mijn Zuid-Afrikaanse epische vrienden later zouden arriveren voor het laatste deel van het avontuur. En, zoals dat wel vaker gaat, eindigde het met een kleine "conus"-party, vernoemd naar de vorm hoe de muziek uit de box komt zetten.

Met z'n negenen gingen we te paard de volgende ochtend de grens over, terug Lesotho in, samen met twee gidsen en nog vier anderen. In hele dikke mist trokken we de bergen in, en langzaamaan ging de mist over in natte sneeuw, die iedereen tot op het bot deed verkleumen. De enige warmte kwam van het paard, maar die hadden het ook koud. Over steile glibberige bergpaadjes bereikten we aan het eind van de dag een schooltje, waar ze zouden gaan slapen. Het luxe resort, waar we eigenlijk zouden overnachten, was fully booked, omdat de gasten die er zaten het te koud vonden om het te verlaten. Het schooltje had geen stromend water of electriciteit, maar gelukkig wel dekens, 1 straalkacheltje en sterke drank en uiteindelijk kregen we het lekker warm en gezellig!

De volgende dag: stralend weer! Wat een verschil met de eerste dag en opeens zagen we waar we zaten, midden tussen de besneeuwde toppen en uitgebreide bergvlaktes. Dat vinden die paarden ook wel lekker, want mijn Shadow ging vaak enthousiast over in draf (blue balls..!) of zelfs in gallop. Eén keer brak mijn stijgbeugel in volle galop af, en werd ik bijna van het paard geslingerd, gelukkig kon ik me vastgrijpen aan z'n manen. Ondertussen was ook de eigenaar van de paardenboerderij Steve mee, die een wereldberoemde "extreme trailrunner" is en hij rende (!) gewoon gezellig met de paarden mee. Ergens halverwege doken we een ijskoud bergpoeltje in -naakt- om ons even te wassen. Ai caramba, wat koud. Na drie epische dagen -en ook met epische zadelpijn- kwamen we weer terug te grens over met Zuid-Afrika, en na een rondreis van twee weken en 5000km was ik uiteindelijk weer thuis...

Tjooo, wat een avontuur weer!