Rio de JANeiro

Het achttiende internationale tropencongres werd gehouden in Rio de Janeiro. Een mooi excuus om naar Brazilië af te reizen, dacht ik zo. Na een kleine studie van de wereldkaart bleek het ook helemaal niet zo ver te zijn van Zuid-Afrika. Gewoon even de plas over. En er is een directe vlucht vanaf Johannesburg. Zet die caipirinha's maar koud, Rio here I come!

Net als een jaar tevoren in Zuid-Afrika, ontmoette ik Josh "on the airport". Hij was inmiddels nog maar vers terug in Engeland, maar de tropenkoorts vlamde alweer op. En als verrassing had hij een moderne Polaroidcamera bij zich met twintig nog lege prenten. De eerste foto was van een koude Brahma in de taxi naar ons apartement aan de Copacabana, mét dakterras en op 5 minuten lopen van het strand. Ja aan de Copaa-Copaacaabaaanaaaaaa!!

Kijkend uit het raampje van de taxi op weg naar het congres, zag ik in de verte de enorme favela's opdoemen. Deze krottenwijken zijn een wirwar van straatjes en huisjes, opgebouwd tegen de vele steile heuvels van de stad en met meestal een dramatisch uitzicht. op weg naar Ipanema, rij je er in tunnels onderdoor. Het contrast aan de andere kant is schreinend met het grote luxe hotel waar het congres werd gehouden.
Naar goed Braziliaans gebruik werd het congres geopend in de grote zaal met het volkslied, dat luidkeels werd meegezongen en gedanst door het publiek. Daarna werd er door de Braziliaanse minister van Volksgezondheid uitgelegd hoe we het probleem van de tropische ziekten in de wereld kunnen oplossen. Of ten minste, dat dachten we dat hij het daar over had, want het was volledig in het Portugees. Gelukkig bleek de hotelbar koude caipirinha's te hebben.

De rest van het congres van een mengeling van een paar uitstekende nationale en internationale sprekers -gelukkig wel in het Engels- waaronder een Braziliaan die ons alles vertelde over de worm Schistosomiasis, of zoals hij dat zei Schistosomiaaaaaishhhsszzz- en een paar wat mindere, zoals een Frans sprekende Noord-Afrikaanse die het had over schorpioenbeten. Des scorpióóns!! Gelukkig konden we in de pauze de slanglederen schoenen verwisselen voor een paar havaianas en frescoballen op het strand.

Met Hilmir, een vriendelijke IJslandse tropenarts, die we op het congres hadden ontmoet, gingen we 's avonds na het congres naar een voetbalwedstrijd: Flamenco tegen Athletico. Het betekende terugkeer van Ronaldinho naar Flamenco, die de club het jaar daarvoor had verlaten. Hij werd door het hele stadion uitgefloten. Voetbal is oorlog, vooral in Brazilië. Uiteindelijk werd het 2-1 voor Flamenco, die wij gelukkig aanmoedigden, dus het eindigde in een groot feest. Dat belooft nog wat voor het WK! Een dag later bezochtten we Cristo Redentor, het beeld van Christus uitkijkend over de stad en één van de moderne wereldwonderen, en vanaf waar je een prachtig uitzicht hebt over de stad.

Na het congres pakten we een binnenlands vluchtje naar de Iguacu Watervallen, gelegen op het drielandenpunt van Brazilië, Argentinië en Paraguay. En je kan de waterval van alle kanten bezoeken, maar de mooiste kant is de Argentijnse kant. Hier kun je ook in een bootje die tot precies onder de waterval gaat, tot je er helemaal onder verdwijnt. Het meest spectaculair is toch wel het laatste stukje waar je over een smal bruggetje naar de top van de waterval klimt. Ai dios, dat is niet de beste plek om erin te vallen...

De laatste week waren we weer terug in Rio, om alle toeristische activiteiten te ondernemen: het bekende mosaiektrapje op waar "beautiful" van Snoop Dogg en Pharrel is opgenomen, de Botanische tuinen, het museum van moderne kunst en de Pao de Acucar. Op eén van de fietstochtjes op de oranje toeristenfietsen werden we tijdens het nemen van een fotootje aangevallen door twee favela-boys die het hadden voorzien op mijn camera en geld. Moedig en onverschrokken vechtten we ze van ons af en ze dropen met lege handen af... De dag werd dan afgesloten met een uurtje frescoballen op het strand, vervolgens met dois cerveca frios op de Copacabana, onbeperkt vlees eten in één van de vele restaurantjes en ten slotte het wilde nachtleven van Rio in. Samba di Janeiroooo!!

Op de laatste dag besloten we een deltavlucht te gaan maken boven Rio. Met toch enigzins knikkende knietjes reden we een van de steile bergen omhoog samen met de gidsen, en met de vlieger op het dak. Bovenop de berg was een soort plateautje, met een heeeeule steile afgrond. Niet naar beneden kijken. Samen met je deltaspiloot moet je dan eerst een paar de start oefenen op het droge, want op het moment suprème moet je met een goeie aanloopsnelheid de afgrond inspringen, anders pakt de vlieger geen wind en val je tegen de rots te pletter. Hetzelfde gebeurt als je op het laatste moment toch bedenkingen hebt, en stopt met rennen, waardoor je scheef komt te hangen, want je piloot rent wel door. Josh sprong eerst en ik moest wachten tot mijn gids weer boven was. Hij kwam in ieder geval terug na een half uurtje, dus dat was een gunstig teken. Dan is het wachten op de juiste tegenwind en dan rennen met je blik op oneindig...en dan....vlieg je opeens. En het is helemaal niet eng! Ik mocht ook even sturen, je voelt je net een vogeltje. Na een soepele landing op het strand tussen de nietsvermoedende badgasten, viel ik Josh in de armen: overleefd! En op naar de caipirinha's!!

Muito obrigado Brasil, het waren twee prachtige weken!
Joãofrikaan