Otter Trail

De Otter trail is een vijfdaagse wandeling door het Tsitsikamma National Park. Volgens het reisgidsje is "this 42km trail undoubtedly unique and one of the most beautiful nature trails in South Africa". Heel populair ook, we hadden het al maanden van tevoren moeten boeken. Elke dag vertrekken twee groepen van 6 hikers vanaf Stormsriver, met een plattegrondje van de route en de rugzak vol met eten, drinken en slaapzak voor de komende 5 dagen in de wildernis. Je loopt van hutje naar hutje, met onderweg gevaarlijke "river crossings" die je het beste met eb kan overzwemmen. En onderweg is het uitkijken naar de Kaapse klauwloze Otter, naar wie deze beroemde hike vernoemd is.

Dag 1:
Bij Stormsrivier ontmoeten Jelleke en ik onze reisgenoten: Tansy, de ergotherapeute uit Madwaleni, en drie van haar vrienden uit Kaapstad: Bruce, Kate en Jake. De eerste dag is gelukkig nog niet zo ver, want de tassen waren loodzwaar met ingevroren vlees voor de eerste dag en alcoholische versnaperingen. In vaste formatie gingen we onderweg: met Bruce de vogelbioloog voorop, gevolgd door z'n vriendin Kate, daarna Jake en Tansy en achteraan Jel en ik. Voor de hypootjes onderweg had ik wat energie-gelletjes bij me, en de waterflessen kun je onderweg bijvullen in de natuurlijke stroompjes met een zuiveringtabletje en een poedertje voor de smaak. Halverwege bereikten we een waterval, waar we alvast het eerste biertje en gin-tonic in de zon dronken, om de tas wat lichter te maken. En met uitzicht over zee, waar een paar walvissen gezellig kwamen langszwemmen. 's Avonds bij de hut braaiden we de boerewors, lamsbouten en steak en dronken een glaasje rode wijn uit pak, om daarna vroeg naar bed te gaan na de vermoeiende dag.

Dag 2:
Op de tweede dag stond de eerste river crossing op het programma: de Kleinbosriver, na ongeveer 3,5 lopen. We dachten: dat zal wel een klein bosriviertjes zijn, zoals de naam al doet vermoeden. De grote klapper zou toch pas aan het eind komen: de Bloukransrivier. Maar het had de week flink geregend, wat de Kleinbosrivier in een gevaarlijke, kolkende watermassa had veranderd. Na enkele mislukte pogingen om over te steken, moesten we onze meerdere erkennen. Gelukkig zijn er zogenaamde "escape routes", wat betekent dat je een heel stuk moet teruglopen naar de bewoonde wereld, waar een ranger je komt oppikken in een bakkie en vervolgens aan de andere kant van de rivier weer afzet. Mmm, dat beloofde niet veel goeds voor de grotere rivieren voor de rest van de hike. Al vroeg bereikten we de hut voor de nacht, mooi gelegen aan de Geelhoutbosriviermonding in zee. Aan het eind van de middag zagen we dat we tot onze schrik dat we door onze escape route een heel mooi strandje hadden gemist, waar "het water extra mooi blauw is". Jelleke en ik besloten het stuk terug te lopen (rennen..) en we waren net op tijd voor sunset op Bloubaai.

Dag 3:
Elke ochtend begon met een heerlijk kopje versgemalen en -gemaakte koffie uit de plunger op het campinggasje en een broodje zebrapaté of geitenkaas. Dag 3 is zeven kilometer met onderweg twee river crossingen, die we hopelijk nu wel konden doen... De eerste, de Elandsbosrivier, stond redelijk hoog, maar gelukkig niet zoveel stroming. Voor het eerst moesten we de "survivalbags" gebruiken: een grote rode vuilniszak van extra stevig plastic, waar je je rugzak en wat lucht indoet, waardoor die op het water blijft drijven. Als echte Bear Grills-jes zwommen we naar de overkant: gehaald! De tweede van de dag, de Lottering, stond zelfs zo laag dat we hem konden overlopen met opgerolde broekspijpen. De locatie van de hutjes wordt ook elke dag mooier, deze keer aan de rivierbedding met uitzicht over zee. 's Avonds kookten de Dutchies een mossel-tonijn-kaassaus-pasta, uit blik en pakje, maar heel lekker!

Dag 4:
Deze dag is veruit het zwaarst en verst: 13,5 kilometer met een paar hele pittige klimmen van de "hors catégorie" en met de Bloukransrivier na 10 kilometer. Op onze map staat een schetsje hoe je hem moet overzwemmen met verschillende opties variërend van "recommended(low tide) tot difficult/highly dangerous(high tide)" Volgens het getijdenboekje zou het rond zeven uur 's ochtends al eb zijn, wat betekende dat we om vier uur 's nachts (!) weg moesten, nog voor zonsopgang, om het te halen. Na flink te hebben doorgelopen, kwamen we een half uurtje na het laagste punt aan, en er kwamen al weer grote golven uit zee de rivier opstromen. Snel de tassen in de survivalbags en zwemmen maar, richting de zee en aan de andere kant eruit in de "slipway" tussen de rotsen door. En ja allemaal gered, en veilig naar de overkant. Over de laatste 3 kilometer konden we het rustig aandoen, om vervolgens 's middags bij te komen bij de spectaculair gelegen hutjes aan de Klipriviermonding in een klein valleitje. Daar dronken Jel en ik het laatste Castle biertje als overwinning van de succesvolle crossing. Mmm, nog nooit smaakte een warm biertje zo lekker!

Dag 5:
De laatste dag, en de finish lonkt al bij Nature's Valley. Toch nog even zeven kilometer lopen, maar de rugzak is op de laatste dag zo lekker licht, dat je wel lijkt te vliegen. Aangekomen bij Nature's Valley moet je de laatste kilometers over het rulle zand, bewonderend gade geslagen door zonnende dagjesmensen. Pas als je het het café-tje aan het eind een koud(!) biertje, gebakken calamari en een speciaal geheim shotje hebt genomen, krijg je het officieuse Ottertrail diploma uitgereikt. En met als echt trofee: een orginele Tsitsikamma schelpenketting.

Gefeliciteerd allemaal!